Hoe begin ik eigenlijk?

Bij de Raspberry Pi draai je het OS normaalgesproken vanaf een Micro-SD-kaartje (minimaal klasse 10). Het op het kaartje zetten van je gewenste OS doe je met je pc, en daar rees voor mij al meteen een klein probleempje. Het tooltje Win32 Disk Imager werd door diverse internetbronnen geadviseerd maar bleek niet toegankelijk. Voor mij niet zo’n probleem, want met diverse virtuele Linux-machines tot mijn beschikking was het flashen van mijn SD-kaartje met dd een koud kunstje. Goed nieuws, Win32 Disk Imager lijkt op het moment van schrijven prima toegankelijk te zijn. Je kunt dus met een gerust hart de instructies van de Raspberry Pi site volgen. Daarnaast zou je onder Windows Rufus nog kunnen proberen. Op mac en Linux is er dd.

Welke distro?

Je kunt voor de Raspberry Pi kiezen uit verschillende Linux-distributies. Je vindt er een aantal op de downloadpagina van de Raspberry Pi Foundation. Zelf heb ik via deze route ervaring met Raspbian en OSMC. Voor de wat meer ervaren Linux-gebruikers is er Arch Linux ARM. Voor de genoemde 3 distributies is er ruim voldoende documentatie voor handen om aan de slag te gaan. Kies bij OSMC wel voor het handmatige proces, de image writer van OSMC zelf is namelijk ontoegankelijk…

Als je zo laagdrempelig mogelijk wil starten, is er ook nog het Raspberry VI initiatief. Op de betreffende website kun je ook een download vinden van een kant en klare versie van Raspbian Lite met werkende screen reader. Zeker als je al wat meer met Linux gespeeld hebt en vooral met de command line aan de slag wilt, zijn de eerdergenoemde images ook prima te gebruiken in combinatie met een SSH client.

SD-kaart met OS, en nu?

In de meeste gevallen is het een kwestie van SD-kaart in de Pi, voeding aansluiten en gaan met die framboos. Wanneer je via SSH aan de slag wilt, is het dringend aan te bevelen om de Pi eerst aan een ethernetkabel te leggen en via die route de eventuele Wifi in te stellen. Mijn Pi ligt in de kast bij de router, dit blijkt nog steeds de meest stabiele resultaten op te leveren. Voor Wifi op een Raspberry Pi 1 of 2 ben je sowieso afhankelijk van een externe adapter.

Wordt vervolgd

In het bestek van een enkele post voert het te ver om op alle ins en outs van de Pi in te gaan. Er valt op een later tijdstip echter nog genoeg te vertellen over dit mooie stukje toegankelijke techniek.